10 september 2021

Voor het project ‘Ode aan de Beemstervrouw’ ben ik in gesprek gegaan met vrouwen die positief op de oproep reageerden om naakt te poseren. Sommige vrouwen twijfelden. “Is het wel vrouwvriendelijk om je naakt te tonen, en past het nog wel in deze tijd?”

Ik nam hun twijfels serieus, niet voor niets zijn we opnieuw opgeschrikt door #'MeToo en heerst er weer gevoeligheid rondom 'naakt'.  De twijfels geven aan wat er leeft onder de vrouwen. Ik heb gemerkt dat ‘naakt in de kunst’ weer stof doet opwaaien en discussie aanwakkert. Neem nou de muurschildering op een Utrechts ziekenhuis, de afbeelding van van een 17e eeuws portret. De tepel is geretoucheerd, die op het originele werk wel te zien. Of het schilderij van de rokende mannen dat verwijderd moest worden van de Leidse faculteit. Telkens benadrukken wij dat voor het project ‘deels naakt’ ook helemaal goed is. Het is niet het naakt dat telt, maar het pure, de waarde van het kunstwerk op zich. 

Wat mij betreft is 'vrouwelijk naakt' puur kunst, pure schoonheid. Aards én hemels. Het genre 'naakt' is een onderwerp dat dualiteit in zich heeft, een dualiteit die ook het vrouw-zijn betreft, want ook wij zijn kwetsbaar én krachtig. 

Als een onderwerp dualiteit in zich heeft, dan gáát het ergens over. Een kunstzinnig naakt is persoonlijk én universeel. En ook tijdloos ook, al is het maar omdat het niet de mode draagt van de tijd.  Een vrouwelijk naakt is vrouwelijkheid ten top, die, naar mijn idee gezien mag worden. 

Maar ook de vrouw die dit alles juist als tegendeel ervaart en zich bij naaktheid niet thuisvoelt heeft wellicht gelijk. Vrouwen beslissen zelf wat en hoeveel ze van zichzelf laten zien. Dat is de verworvenheid van deze tijd. Dus: Vrouwen (van de Beemster) laten we met elkaar in gesprek blijven, en alleen doen wat voor jou goed voelt.